تعریف حجیت در علم اصول فقه

حجّت، اصطلاحی در اصول فقه می باشد.

معنای لغوی

معنای لغوی آن در عربی، وسیله پیروزی در هنگام مخاصمه، [۱]  بیانگر صحت ادعای یکی از طرفین منازعه [۲]  و برهان و دلیل [۳]  است.

حجت در قرآن و روایات

حجت در قرآن نیز به کار رفته(مانند انعام آیه ۸۳و۱۴۹) [۴] [۵] و در احادیث هم به ‌همین معنا آمده‌است؛ از جمله، پیامبران و اوصیای ایشان را حجت ظاهری و عقل را حجت باطنی خوانده‌اند. [۶] [۷] [۸] [۹]