مقام بیان (شارع مقدس)

به اراده داشتن متکلم بر بیان یک مطلب خاص اطلاق می‌شود.

مقام بیان، از مقدمات حکمت بوده و به این معنا است که متکلم، قصد هزل، اهمال و یا اجمال گویی نداشته و غافل نیز نیست. در مقام بیان بودن متکلم به دو صورت است:
۱. متکلم در مقام بیان اصل حکم و یا تشریع آن بوده و قصد بیان خصوصیات را ندارد؛ در این صورت نمی‌توان نسبت به خصوصیات به اطلاق کلام او تمسک کرد. مثل این که در آیه شریفه آمده است: ﴿لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ﴾ [۱]  یا ﴿اَحَلَّ اللّهُ الْبَیْعَ﴾ [۲]  که شارع مقدس در صدد بیان اصل تشریع حج و حلیت بیع است و قصد بیان خصوصیات آنها را ندارد.