دکتر مصطفوی | Dr. Mostafavi

هم آسمان قصیده ای از بی کرانی اشهم بی کرانه ها غزلِ آسمانی اشای کال ها کمالِ سرِ کوچه باغ اوستباید رسید تا به خدا با نشانی اشاو در مدینه جای پدر را چه پُر نموددر غیبت پدر، پسر و میزبانی اشباغِ معارف است حدیث اش، پیمبرانحَظ می برند موقعِ شیرین زبانی اشاز جبرئیل تا ملک الموت هرکه هستنوشیده است از لبِ جام دهانی اشبابُ الجواد حاجت ما را چه زود دادمشهد پُر است از نفسِ مهربانی اششش گوشه شد ضریح اش اگر بی دلیل نیستاز شش جهت گداست در این میهمانی اشیارب مگیر فیضِ شبِ کاظمین راهرکس خوش است پیشِ عزیزان جانی اشوقت زیارت است و عباراتش از رضاستقربان کودکی اش فدای جوانی اشحالا کبوتران همه از مشهد آمدندتا آسمان بام؛ پی سایبانی اشآقایِ طوس از جگرش آه می کشددر کنجِ حجره تا پسرش آه می کشد اُفتاده است رویِ زمین و برابرشلبخند می زند به تقلاش همسرشاُفتاده است رویِ زمین دید مثلِ او اُفتاده است در وسطِ کوچه مادرشجُرعه به جُرعه آب زمین ریختند و اواز بس که آب گفت تَرَک خورد حنجرشقسمت نبود آب بنوشد بجای آن خاکی شده است حیف لبانِ مطهرشباب الحوائج است ولی می توان شنید از بینِ حُجره ناله یِ موسی بن جعفرشاین دفعه می زدند به دَف تا که جان دهدکَف می زدند وقتِ نفسهای آخرشاز پا گرفته و بدنش می کشند...وایتا پشتِ بام ریخته گُلهایِ پرپرشخون گریه می کند لبه یِ تخته سنگ هااز بَس که خورد بر لبه یِ پله ها سرشاین پشت بام گودی گودال نیست شُکر با پا نیامده است کسی رویِ پیکرش سخت است فکر این غم و سخت است باورشمردی که قاتلش بشود زهرِ همسرششاعر: حسن لطفی بخوانید, ...ادامه مطلب