دکتر مصطفوی | Dr. Mostafavi

حجت‌الاسلام والمسلمین سید ابوالقاسم کاظمی، معاون فرهنگی، آموزشی و پژوهشی اداره‌کل تبلیغات اسلامی چهارمحال‌وبختیاری با نقل حکمتی از نهج‌ البلاغه و کلام امیرالمؤمنین علی(ع) که فرمودند «عَجِبْتُ لِمَنْ یَقْنَطُ وَمَعَهُ الاِْسْتِغْفَار»، اظهار کرد: ایشان فرموده‌اند در شگفتم از کسی که دچار ناامیدی می‌شود با اینکه امکان توبه و استغفار دارد.وی ادامه داد: وقتی که خداوند فرصت استغفار و بازگشت را به ما عطا فرموده نباید جای ناامیدی باقی بماند و این یکی از نعمت‌هایی است که خداوند در اختیار ما قرار داده است؛ تصور کنید اگر این توفیق و امکان را نداشتیم، هر خطایی که مرتکب می‌شدیم به‌صورت قطعی و ثابت در پرونده ما ثبت و ضبط می‌شد و دچار گرفتاری و عذاب‌های هولناک می‌شدیم.کاظمی با تصریح اینکه امام علی(ع) در کلام دیگری ارزش استغفار و طلب آمرزش را مورد تأکید قرار داده‌اند‌، گفت: ایشان فرموده‌اند: «دو چیز در زمین مایه امان از عذاب خدا بودند؛ یکى از آن دو برداشته شد پس دیگرى را بگیرید و بدان چنگ زنید، اما امانى که برداشته شد، رسول خدا(ص) بود و امانى که مانده، طلب آمرزش از خداوند است». حضرت در این حکمت نورانی اشاره دارند حال که وجود و حضور پیامبر(ص) را در میان خودمان از دست دادیم، باید به استغفار تمسک جوییم. این مدرس حوزه و دانشگاه تأکید کرد: حضرت در این حکمت پندآموز از آیه ۳۳ سوره مبارکه انفال بهره برده‌اند که خداوند خطاب به رسولش می‌فرماید: «وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ ما کانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُون»، یعنی خداوند بنا ندارد ایشان را درحالی‌که تو در میانشان هستى و مادام که استغفار می‌کنند، عذاب کند.کاظمی با اشاره به اینکه استغفار نعمت و فرصتی برای رف, ...ادامه مطلب

پرسش : به چه دلیل حضرت ابراهیم(علیه السلام) براى عمویش آزر که از مشرکان بود استغفار کرد؟حضرت ابراهیم(ع) برای عمویش «آزر» که بت پرست بود، استغفار می کرد به امید این که هدایت شود. اما وقتی دید عمویش با حالت کفر و عداوت پروردگار از دنیا رفته و دیگر جائى براى هدایت او باقى نمانده است، دیگر برایش استغفار نکرد. پاسخ این سؤال در آیه 114 سوره «توبه» آمده است. خداوند مى فرماید: (استغفار ابراهیم براى پدرش ـ عمویش آزر ـ به خاطر وعده اى بود که به او داد، اما هنگامى که براى او آشکار شد که وى دشمن خدا است، از او بیزارى جست و برایش استغفار نکرد)؛ «وَ ما کانَ اسْتِغْفارُ إِبْراهیمَ لاَِبیهِ إِلاّ عَنْ مَوْعِدَة وَعَدَها إِیّاهُ فَلَمّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ».از این آیه به خوبى استفاده مى شود: «ابراهیم»(علیه السلام) انتظار داشته است «آزر»، از این طریق جذب به سوى ایمان و توحید شود، و استغفار او در حقیقت این بوده است: «خداوندا! او را هدایت کن! و گناهان گذشته او را ببخش»!اما هنگامى که «آزر» در حال شرک چشم از جهان فرو بست، و براى «ابراهیم» مسلّم شد که او با حالت عداوت پروردگار از دنیا رفته، و دیگر جائى براى هدایت او باقى نمانده است، استغفار خود را قطع کرد.طبق این معنى، مسلمانان نیز مى توانند، براى دوستان و بستگان مشرکشان مادام که در قید حیاتند، و امید هدایت آنها مى رود، استغفار کنند، یعنى: از خدا براى آنها هدایت و آمرزش، هر دو بطلبند، ولى پس از مرگ آنها در حال کفر، دیگر جائى براى استغفار باقى نمى ماند.اما این که در بعضى از روایات وارد شده، امام صادق(علیه السلام) فرمود: «ابراهیم»(علیه السلام) وعده داده بود، که اگر «آزر» ایمان بیاورد براى او استغفار کند، (نه پیش از , ...ادامه مطلب